İmarət və ya İmarətxana — Osmanlı İmperiyası dövründə yoxsullara kömək etmək üçün yaradılmış xeyriyyə təşkilatlarıdır. Başlanğıcda, imarətxanalarda; ətraf ərazilərdən şəhərə gələn, səyyahlara, kasıblara və imkansızlara ərzaq, tibbi və geyim köməyi edilirdi. Daha sonra imarətxanalar yalnız yemək verilən yerlərə çevrilmişdirlər.[1]
İmarətin xərcləri imarəti yaradan şəxs tərəfindən yaradılmış fondun gəlirləri ilə qarşılanırdı. Bəyliklər dövründə imarətləri fondlara təhvil vermə üsulu Osmanlı dövründə də davam etmişdir. Osmanlı imperiyasının ilk imarəti 1331-ci ildə fəth edildikdən bir neçə il sonra İznikdə yaradılmışdır.[2]
Demək olar ki, hər sosial kompleksdə bir imarətxana mövcud idi. Ümumiyyətlə düzbucaqlı plan üzərində qurulmuş imarətxanalarda, ortada üstü açıq bir həyət, həyətin ətrafında; Mətbəx, soba, yemək otaqları və müdirlərin otaqları yerləşirdi. İmarəti meydana gətirən hissələr yerli ehtiyaclara görə azaldılır və ya çoxaldılırdı. Misal üçün; II Bəyazidin İstanbulda tikdirdiyi imarətxanada ən çox məscid və mətbəx hissələrin diqqət verilirdi və xəstəxanası yox idi. Ancaq 1486-cı ildə Ədirnədə tikilən imarətxanada yerli xalqın istəyi ilə xəstəxanaya ən böyük əhəmiyyət verilmiş, məscid və mətbəx ikinci sırada qalmışdır.
Fatih Sultan Məhəmməd tərəfindən tikilən Fateh İmarətxanasının kitabəsində imarətxananın vəzifəsi: "Bir şəhərdən digərinə gələn qonaqlar üç gün müddətində imarətxananın yataq otaqlarında yata bilər, imarətxananın mətbəxindən yeyib içə bilər; və heyvanı imarətxananın axurunda "karvansarayında" bəslənilə bilər, ancaq qonağın qonaqlığının üç gündən çox olmayacağı üçün üç gündən sonra sərbəst buraxılmalıdır…" formasında göstərilmişdir.