Fenomenoqrafiya — insanların müəyyən bir fenomeni necə anladığını, təcrübə etdiyini və anlamlandırdığını öyrənən keyfiyyət yönümlü tədqiqat yanaşması.[1] Bu metod 1970-ci illərdə İsveçdə, xüsusilə Ferents Marton və onun həmkarları tərəfindən inkişaf etdirilmişdir. Fenomenoqrafiyanın əsas məqsədi insanların müəyyən anlayışlara dair fərqli düşüncə və təcrübə yollarını sistematik şəkildə araşdırmaqdır.[1][2]
Fenomenoqrafiyanın əsas məqsədi insanların müəyyən bir hadisə,[3] anlayış və ya təcrübə haqqında fərqli anlamlarını və bu anlamların kateqoriyalarını üzə çıxarmaqdır. O, "fenomenin özündən" daha çox "fenomenin insan təcrübəsində necə ortaya çıxdığına" fokuslanır. Bu yanaşma fərqli insanların eyni fenomeni necə fərqli şəkildə qavradığını göstərməklə, insan təcrübəsinin müxtəlifliyini ortaya qoyur.[4]
Fenomenoqrafiya öyrənmə, bilik və təcrübənin insan şüurundakı müxtəlif formasını anlamağa imkan verir. Bu metod təhsil siyasətlərinin və təlim yanaşmalarının dizaynında daha effektiv və fərdi yanaşmaların formalaşmasına töhfə verir.[5]
Fenomenoqrafiya tez-tez fenomenologiya ilə qarışdırılır, lakin ikisi arasında əsas fərqlər vardır.[9] Fenomenologiya fərdin təcrübəsini mümkün qədər dərindən və təfərrüatlı şəkildə anlamağa çalışır.[10] Fenomenoqrafiya isə fərqli insanların bir fenomeni necə fərqli şəkildə qavradığını araşdırır. Beləliklə, fenomenoqrafiya "təcrübələrin müxtəlifliyi", fenomenologiya isə "təcrübənin dərinliyi" ilə maraqlanır.[11]